History No 1 “ο Χατζάρας”
Στο χωριό όπου δούλευα είχε ένας “κύριος” οποίος απέφευγα με όλους τους τρόπους. Οι άνθρωποι λέγανε κακές ιστορίες για αυτόν! Το πάνω όροφο του σπιτιού του ήταν ασκεπαστό. Λέγανε πως πριν δύο χρόνια, είχε πάρει καμιά δεκαριά αλβανούς για να το χτίσουμε το όροφο, με την προϋπόθεση πως θα τους πληρώσει όταν τελειώσουν τη δουλειά τους. Οι καημένοι οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα άλλο εκτός από τα ρούχα τους και τα εργαλεία! Τους είχε βάλει να κοιμηθούμε σε ένα παρατημένο σπίτι χωρίς πόρτες και παράθυρα. Οι χωριανοί λέγανε, πως τους πήγαιναν οι κουβέρτες και φαγητό. Όταν είχαν τελειώσει τη δουλειά τους, αυτός τους είχε πει να τον περιμένουμε στην πλατεία του χωριού, για να τους πληρώσει. Σε καμιά ώρα εκεί έφτασαν οι δύο περιπολικά και τους βάζουν χειροπέδες και τους πήρανε. Αφού ήταν παράνομοι…!!! Οι άνθρωποι από το χωριό περιγράφονται αναστατωμένα πως αυτή κλαίγανε και παρακαλάνε για έλεος! Ως παράνομη τον φοβόμουνα! Δεν ήθελα να τελειώσω σαν τους Αλβανούς! Δεν τα κατάφερα και αναγκάστηκα να πάω να το καθαρίσω το σπίτι. Ακριβώς στις 7 η ώρα το πρωί ήμουνα μπροστά από την πόρτα του, με το που μπήκα έπιασα δουλειά αμέσως. Ήταν πολύ βρώμικο! Κατά τις 2 η ώρα το μεσημέρι ρώτησα αν μπορώ να πιω λίγο νερό ( έκανε πολύ ζέστη και για διάλειμμα δεν έγινε καν συζήτηση) και αυτός μου έδειξε το λάστιχο στην αυλή. Ήπια και έκατσα να καπνίσω ένα τσιγάρο. Αυτός με είδε και άρχισε τιμώμενα να μου εξηγεί πόσο βλαβερό είναι το κάπνισμα! Συνέχισα… κατά τις 7 το βράδυ μου είπε ότι πρέπει να φύγω γρήγορα. Περίμενα να με πληρώσει. Τίποτα… ” δεν θυμάσαι που συμπλήρωσε χθες?!” Μου λέει! Έφυγα διαλυμένη! Δεν μπορούσα να παραπονείτω ούτε στον πάπα! Ήταν κολλητάρια!
„ХАДЗАРАС”
В селото, където работех имаше един „господин”, който отбягвах всячески. Хората ми разказваха лоши истории за него. Горният етаж на къщата му беше непокрит. Преди две години наел 10-тина албанци да го достроят с уговорката, че ще им плати когато си свършат работата. Бедните хора нямали нищо друго освен дрехи! Оставил ги да спят в стара, изоставена къща без прозорци и врати. Хората от селото разказваха, че им носили одяла и храна. Когато приключили, той им казал да го изчакат на площада в селото. След час пристигнала полицията и ги отвели (нали са незаконно пребиваващи…). Селяните разказваха възбудено как плачели и се молели за милост! Като „незаконна” се страхувах от него! Не исках да свърша като албанците. Не успях и се наложи да му чистя. Точно в 7 сутринта бях пред вратата му, влязох и започнах веднага. Беше много мръсно! Нали живееше сам…! Към 2 ч. попитах дали мога да пия вода (беше много горещо а за почивка даже не стана на въпрос) и той ми посочи маркуча на двора. Пих и седнах да изпуша една цигара. Той ме видя и с повишен тон започна да ми обяснява колко е вредно пушенето. В 7 вечерта ми каза да си тръгвам. Стоях и чаках да ми плати… Нищо. Тръгнах си съсипана, със сълзи в очите! Не можех да се оплача даже на попа. Бяха първи приятели.
